"Joseph Haydn i Simon Rattle - to muzyka jak świetlisty bastion chroniący przed wulgarnością prozy życia..."
(Der Tagesspiegel)
Rattle mówi: "Dla mnie Haydn jest największym pośród niedocenianych kompozytorów," a jego entuzjazm dla muzyki Haydna okazuje się wysoce zaraźliwy. Jak pisała gazeta Berliner Morgenpost komentując owoce współpracy Rattle'a i Berliner Philharmoniker:
"Rattle emanuje niesamowitą energią. Charakteryzuje go niezwykłe oddanie dla zadania, które sobie wyznaczył. I rozumie, w jaki sposób sprawić, by muzyka Haydna się uśmiechała. [...] Na pierwszy rzut oka widać, że Rattle uwielbia tę muzykę."
Natomiast w recenzji koncertów w Filharmonii Berlińskiej z września 2006, gazeta Mitteldeutscher Rundfunk napisała:
"Filharmonicy Berlińscy w okrojonym składzie grali z wyraźną przyjemnością, a pod batutą Sir Simona Rattle'a zaprowadzili słuchaczy w sfery przeżyć rzadko spotykanych w wykonaniach Haydna. Nowe, barwne brzmienia zostały odkryte przed publicznością, a stworzono je między innymi dzięki wyjątkowym 'filharmonicznym' solistom orkiestry, którzy w swej grze wyróżniali się techniczną perfekcją i doskonałą muzykalnością."
Simon Rattle powiedział jeszcze o Haydnie: "Skomponował około 115 symfonii, a przynajmniej 80 z nich to arcydzieła." Badacz twórczości Haydna H.C. Robbins Landon opisał Symfonię nr 88 jako "dzieło natchnione od początku do końca, zawierające każdy kontrapunktowy, melodyczny i instrumentalny środek wyrazu, jaki znał Haydn. Ale ten fantastyczny popis warsztatu stanowi jedynie nośnik dla wspaniałej inwencji Haydna."
Symfonie nr 88 i 89 zostały skomponowane w 1786 roku dla Johanna Petera Tosta, skrzypka orkiestry Haydna, na dworze rodziny Esterházy. Symfonie nr 90-92 skomponowane w latach 1787-88 powstały na zamówienie francuskiego arystokraty, hrabiego d'Ogny, który nie był specjalnie zachwycony odkryciem, iż Haydn sprzedał je później księciu Oettingen-Wallersteinowi jako nowe dzieła. Symfonia nr 90 ma kilka fałszywych zakończeń, które zaskakują publiczność przy każdym kolejnym wykonaniu na żywo. CD1 z nowego zestawu EMI oferuje słuchaczom dwie wersje nagrań do wyboru: z reakcją publiczności oraz bez niej.
Haydn skomponował Symfonię koncertującą B-dur na obój, fagot, skrzypce i wiolonczelę w Londynie w 1791 roku, dla przyjaciół muzyków. To jego jedyna kompozycja z tego gatunku, a jej premiera odbyła się rok później w Hanover Square Rosom, jako część serii koncertów zorganizowanych przez impresario Petera Salomona.
Solistami wykonania Filharmoników Berlińskich są: Toru Yasunaga na skrzypcach, Georg Faust na wiolonczeli, Jonathan Kelly na oboju oraz Stefan Schweigert na fagocie.
Simon Rattle jest głównym dyrygentem oraz dyrektorem artystycznym Filharmoników Berlińskich od 2002 roku. Pod koniec czerwca i w lipcu 2007 podczas festiwalu w Aix-en-Provence, Sir Simon wraz z orkiestrą dali cztery koncerty z Walkirią Wagnera oraz cztery występy z dziełami symfonicznymi Berlioza, Pascala Dusapin, Debussy'ego i Ravela. W sierpniu podczas festiwali w Salzburgu i Lucernie wykonali utwory Mahlera, Brahmsa, Schumanna, Ligetiego, Strawińskiego i Gubaiduliny.
W sezonie 2007/2008 orkiestra Berliner Philharmoniker świętuje 125-lecie działalności, Simon Rattle planuje w najbliższym roku poprowadzić 72 z 93 koncertów symfonicznych w Berlinie oraz odbyć trasę koncertową po Austrii, Szwajcarii, USA, Francji, krajach bałtyckich oraz Skandynawii.
Historia współpracy Sir Simona z EMI sięga lat 70-tych XX wieku; zaowocowała ona wieloma nagradzanymi i przełomowymi nagraniami. Poprzednie wysoko cenione przez krytyków nagrania z Filharmonikami Berlińskimi obejmują wykonania dzieł Brucknera, Brahmsa, Holsta, Szostakowicza, Prokofiewa, Schoenberga, Richarda Straussa, Schuberta, Mahlera i Debussy'ego. Ostatnie nagranie suity Holsta Planety otrzymało tytuł Klasycznego Nagrania Roku podczas tegorocznego rozdania nagród Classical Brit Awards.
Simon Rattle i Filharmonicy Berlińscy, album "Haydn: Symphonies 88 - 92, Sinfonia Concertante"