O partyturze Manru Paderewski mówił: „Rzadko pracowałem nad czymś z większą przyjemnością i zainteresowaniem”. Jedyna opera, którą stworzył i której dedykował szczególnie wiele czasu i uwagi, powstawała etapami przez szereg lat pomiędzy 1893 a 1901 rokiem. Tryumfalny pochód dzieła przez sceny Europy i Ameryki Północnej, w tym nowojorskiej Metropolitan Opera, zaowocował licznymi wystawieniami opery Manru, chętnie włączanej do repertuaru najważniejszych teatrów i znakomicie przyjmowanej przez publiczność i krytykę. W XXI wieku, w świecie tak dalekim od tego, który znał Paderewski, odkrywamy na nowo maestrię jego partytur, odnajdujemy w orkiestrowym zapisie nawiązania do największych twórców opery: Wagnera, Pucinniego, Mozarta, a monumentalne orkiestracje i niezwykle bogate chóry stają się równoprawnymi bohaterami tego przedstawienia obok wiodących partii solistycznych.
Manru to historia miłości skazanej na przegraną w konfrontacji z konwenansem i tradycyjnymi normami społecznymi, bezsilnej wobec uprzedzeń i głęboko zakorzenionych przesądów. Umieszczona przez Marka Weissa w rzeczywistości niemalże współczesnej, przeciwstawia sobie wykluczające się światy: zakazanej miłości i lojalności wobec wspólnoty, wierności i tęsknoty za wolnością. Manru, niespokojny duch, outsider, zostawia swoją wolność, porzuca znany świat dla wielkiej miłości, która z czasem staje się wielkim ciężarem. Na tle jego wyborów rozgrywa się dramat Ulany − kobiety, która dla miłości poświęca bezpieczeństwo przynależności. Poczucie wyobcowania, wyjęcia poza nawias wspólnoty potęgują odniesienie oglądanej historii do współczesności, stając się w istocie przestrogą przed ksenofobią i nietolerancją, opowieścią o miażdżącej sile ogółu.
Wybór Manru jako pierwszej premiery sezonu w roku świętowania przez Polaków stulecia odzyskania niepodległości, o którą tak skutecznie zabiegał Ignacy Jan Paderewski, wydaje się oczywisty. Manru okazuje się dziełem niezwykle ważnym dla polskiej literatury muzycznej i szerzej – polskiego dorobku kulturowego i mimo upływu lat nie traci na aktualności. Spektakl powstał w koprodukcji z Teatrem Wielkim im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu, gdzie premiera odbędzie się 15 grudnia. Udział Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu dofinansowany ze środków Województwa Wielkopolskiego.
Premierze towarzyszy wystawa Paderewski. Antomia Geniuszu w galerii Opera. Dla widzów spektakli wstęp jest bezpłatny.
Spektakle warszawskie: 14, 16 października 2018 r., 21, 23 czerwca 2019 r.
Spektakle poznańskie: 15 (premiera), 16, 18 grudnia 2018
REALIZATORZY
Dyrygent GRZEGORZ NOWAK Warszawa / TADEUSZ KOZŁOWSKI Poznań
Reżyseria MAREK WEISS
Scenografia i kostiumy KASPAR GLARNER
Choreografia IZADORA WEISS
Reżyseria świateł MACIEJ IGIELSKI
Projekcje wideo BARTEK MACIAS
Przygotowanie chóru MIROSŁAW JANOWSKI
Przygotowanie chóru dziecięcego DANUTA CHMURSKA
OBSADA
Manru PETER BERGER
Ulana EWA TRACZ, JOLANTA WAGNER
Jadwiga ANNA LUBAŃSKA
Urok MIKOŁAJ ZALASIŃSKI
Oros DARIUSZ MACHEJ
Aza MONIA LEDZION-PORCZYŃSKA
Jagu ŁUKASZ GOLIŃSKI
Chór i Orkiestra Teatru Wielkiego - Opery Narodowej
Tancerze Białego Teatru Tańca
Chór dziecięcy „ARTOS” im. Władysława Skoraczewskiego
