Sam Fryderyk i jego najbliżsi, zawsze podawali jako datę urodzenia – 1 marca.
Twórczość Chopina stała się kwintesencją muzyki romantycznej, a zarazem fortepianowej; przez słuchaczy uznana za „wcielenie romantyzmu”, wykonawcy widzą w niej „najbardziej pianistyczną fakturę wszystkich czasów”. Wśród 237 utworów Ch., aż 207 stanowi kompozycje wyłącznie fortepianowe (solowe); w 30 pozostałych partia fortepianu odgrywa istotną rolę: podstawową w utworach koncertujących, doniosłą — w kameralnych, towarzyszącą — w pieśniach.
Naukę gry na fortepianie rozpoczął mając niecałe pięć lat. Pierwszą nauczycielką była matka, a od 1816 roku pałeczkę przejął Czech, Wojciech Żywny. Chłopiec uczył się techniki gry – tradycyjnego ułożenia ręki, panowania nad zbytnim unoszeniem grzbietu dłoni nad klawiaturą, a także tak zwanych palcówek, czyli płynnego przebiegania po klawiszach. Repertuar dobierany był pod kątem baroku i klasycyzmu – Fryderyk poznawał dzieła Bacha, Haydna, Mozarta oraz Hummla. Po latach widać było, że odcisnęło to na nim wielkie piętno – bardzo lubił wracać do dawnych twórców, a także wciąż rozwijał swoją własną technikę gry, co niewątpliwie odróżniało go od reszty współczesnych mu kompozytorów. Uderzał w klawiaturę tymi palcami, którymi było mu najwygodniej, a nie tymi, zalecanymi przez podręczniki. Następnym nauczycielem był Wilhelm Wacław Würfel. W efekcie, nie mając jeszcze siedmiu lat – Fryderyk miał już na swoim koncie kilka polonezów, w których zapisywaniu pomagał mu ojciec z Żywnym. Jego sława rosła – dzięki takim protektorom, jak hrabia Skarbek i Żywny – kompozycje chłopca trafiały do różnych domów, także poza granicami Warszawy. O jego popularności niech świadczy fakt zaproszenia go do Pałacu Namiestnikowskiego, gdzie niejednokrotnie występował przed Wielkim Księciem Konstantym.
Chopin od pokoleń wywiera wielki wpływ na muzykę europejską, choć do legendy przechodzą całe zastępy japońskich pianistów, rozkochanych w polskim kompozytorze. Z tych wielkich – inspirował między innymi Richarda Wagnera , Roberta Schumanna, Franciszka Liszta, Edvarda Griega, Claude’a Debussy’ego, Maurice’a Ravela, Aleksandra Skriabina i Sergiusza Rachmaninowa. Uważany do dziś za największego polskiego kompozytora i szczerego patriotę, który tęsknotę za krajem przelewał na papier za pomocą nut, co szczególnie słychać w mazurkach i polonezach. Jeden z najbardziej rozpoznawalnych Polaków za granicą.
Wśród największych wykonawców muzyki Chopina wymienić należy Ignacego Jana Paderewskiego, Artura Rubinsteina, Henryka Sztompkę, Władimira Horowitza, Władysława Szpilmana, Jana Ekiera, Halinę Czerny-Stefańską, Reginę Smendziankę, Władimira Aszkenazego, Marthę Argerich, Krystiana Zimermana, Janusza Olejniczaka, a także Rafała Blechacza.
