Le Corbusier - geniusz, który uważał, że zawsze ma rację

Jego wszechstronna działalność wpłynęła nie tylko na architekturę, ale także na sztuki plastyczne i urbanistykę. Był architektem budzącym skrajne emocje wśród mu współczesnych - od ekscytacji jego nowatorskimi pomysłami, po oburzenie - za łamanie dotychczasowych zasad.

Karierę zaczynał od pracy w małym zakładzie grawerskim swojego wuja. Od młodych lat wiele podróżował, poznając ludzi, którzy wpłynęli na jego późniejszą karierę. Zwiedzał Mediolan, Florencję, Sienę, Bolonię, Padwę i Wenecję, Budapeszt i Wiedeń. W Wiedniu przez sześć miesięcy pracował u jednego z twórców wiedeńskiej secesji, Josefa Hoffmanna. W marcu 1908 r. po raz pierwszy pojechał do Paryża, gdzie wstąpił do pracowni paryskiego architekta Auguste'a Perreta. Tam zetknął się z zastosowaniem surowej konstrukcji żelbetowej.

Jako 29-latek osiadł na stałe w Paryżu i otworzył tam pracownię architektoniczną. A już od 1919 wydawał gazetę artystyczną "Esprit Nouveau" (Nowy duch), a swoje artykuły o architekturze zaczął podpisywać "Le Corbusier". Pseudonim, jak można przypuszczać, nawiązuje do francuskiego słowa kruk (le corbeau), zresztą bywało, że architekt rysował go, składając podpis.

Le Corbusier zachwycał się m.in. klarownością przestrzeni panującą w klasztorach. To klasztorna cela była jedną z inspiracji do stworzenia Pavillon de l'Esprit Nouveau na Wystawę Międzynarodową w 1925 r. w Paryżu. Od tego momentu Le Corbusier został zauważony. W 1922 r. opublikował słynne pięć punktów nowoczesnej architektury.

W czasie wojny Le Corbusier przebywał początkowo w Vichy, później został wysłany z misją do Algierii. Tamtejsza architektura wywarła również wpływ na jego późniejsze prace. Po wojnie Le Corbusierowi powierzano najbardziej prestiżowe realizacje, nie tylko w Europie, ale i w Indiach (miasto Chandigarh) czy Brazylii. W 1947 r. został członkiem komitetu architektów, który miał przygotować plany budowy siedziby ONZ w Nowym Jorku. I choć ostatecznie realizację przyznano Amerykaninowi Wallace'owi Harrisonowi, opierała się ona na koncepcji Le Corbusiera.

Napisał wiele książek, które prezentowały jego koncepcje architektoniczne. Najsłynniejsze to "Urbanistyka" i "Kiedy katedry były białe". Ta druga książka to efekt jego pierwszej podróży do Ameryki. Gdy w 1935 r. Le Corbusier przeżywał kryzys, przyjął zaproszenie Fundacji Rockefellera i wybrał się z wykładami do USA. Liczył, że jego radykalne idee miasta przyszłości znajdą właśnie tam podatny grunt. Inspiracją był dla niego Nowy Jork. A w wieżowcach Manhattanu Le Corbusier zobaczył "białe katedry nowoczesności" - symbol możliwości i aspiracji swojej epoki.

Nie sposób mówić o słynnym architekcie, nie przywołując jego słynnych realizacji. Były to m.in.: projekt pałacu Ligi Narodów w Genewie, siedziba organizacji charytatywnej Armii Zbawienia w Paryżu (choć zmieniono oryginalną fasadę); Muzeum Narodowe Sztuki Zachodniej w Tokio, Pałac Ministerstwa Edukacji Narodowej i Zdrowia Publicznego w Rio de Janeiro. Jego dziełem był także plan urbanistyczny miasta Chandigarh w Indiach oraz budynki użyteczności publicznej, jak Sąd Najwyższy, Muzeum i Galeria Sztuki, Pałac Gubernatora. Zaprojektował także pawilon Philipsa w Brukseli (z Iannisem Xenakisem) na Expo '58 i wiele innych. Jako architekt propagował proste linie, minimalistyczny styl i otwartą przestrzeń.

Mówiono o nim: trochę wariat, trochę geniusz. A on zawsze uważał, że ma rację i nie miał w zwyczaju przyznawać się do błędu. Każdą uwagę, choćby najbardziej konstruktywną, brał za osobisty przytyk. Le Corbusier zmarł na zawał serca 27 sierpnia 1965 r. w Cap Martin podczas kąpieli w Morzu Śródziemnym. (PAP Life)