Martin Schmidt i Drew Daniel to zadeklarowani geje. Twierdzą, że Matmos będzie istniał dopóty, dopóki będą parą. Poznali się ponad dwadzieścia lat temu w jednym z klubów San Francisco, gdzie ten drugi tańczył na rurze. Szybko okazało się, że dwóch chłopaków łączy nie tylko uczucie, ale również upodobanie do muzyki elektronicznej. Najpierw nagrywali w swej sypialni kakofoniczny noise, ale potem Daniel trafił przypadkiem na jeden z lokalnych rave’ów i zakochał się w techno.
- Spędzaliśmy godziny tworząc niekończące się loopy. Czasem kojarzyły się one z techno, a kiedy indziej były tylko efektem prób możliwości naszego sprzętu. Wiele się wtedy nauczyłem. Martin pokazał mi jak tworzyć i edytować sekwencje dźwięków. Dlatego bez końca bawiłem się magnetofonem i samplerami – wspomina Drew Daniel w serwisie Aural States.
Od tamtego czasu duet Matmos doczekał się dziewięciu albumów, które wydały cenione wytwórnie Matador i Thrill Jockey. Znajdująca się na nich muzyka ma co nieco wspólnego z techno – przede wszystkim hipnotyczną rytmikę – więcej jednak łączy ją z industrialem, bo Schmidta i Daniela najbardziej interesują dźwiękowe defekty. Niczym pionierzy nurtu z brytyjskiej grupy Throbbing Gristle tworzą muzykę z wszelkiej maści hałasów, zgrzytów, szumów i stuków, które znajdują choćby na sali operacyjnej (album A Chance to Cut Is a Chance to Cure).
- Jeśli ktoś poprosiłby mnie o zagranie „Happy Birthday” na pianinie, nie dałbym rady. Musiałbym je stroić pewnie z godzinę. Dlatego nie uważam się za muzyka. Nie czytam nut. Nie potrafię powtórzyć dwóch dźwięków, żeby zabrzmiały identycznie. Kim więc jestem? Muzykiem? Nie. Producentem muzycznym? Tak. – deklaruje Martin Schmidt w serwisie Pop Matters.
Podobny zachwyt nad dźwiękami wydawanymi przez obiekty znalezione wykazuje amerykański kwartet Sō Percussion. Jego wcześniejsze występy na festiwalu Sacrum Profanum pokazały nam, że wchodzący w jego skład muzycy mogą się pochwalić nieograniczoną wręcz kreatywnością w tworzeniu niezwykłych brzmień. Tym razem będzie podobnie – bo połączą siły z duetem Matmos, aby zaprezentować kompozycje Johna Cage’a oraz te zainspirowane twórczością.
- Jeśli większość muzyków grających w kwartetach smyczkowych wywodzi swój styl z tradycji wyznaczonej przez Haydna, tak kwartety perkusyjne, jak nasz, wywodzą się z dokonań Johna Cage’a – podkreśla w serwisie Davis Enterprise założyciel zespołu, Jason Treuting.
Sō Percussion w ciągu szesnastu lat działalności mieli okazję zademonstrować swe niezwykłe umiejętności, wykonując kompozycje takich tuzów muzyki współczesnej, jak Steve Reich, Iannis Xenakis czy Arvo Pärt. Nagrali również wspólny album z Matmos – Treasure State. Niestety – John Cage zmarł zbyt wcześnie, by mogli razem popracować. Dlatego teraz próbują to nadrobić.
- Często, kiedy tworzymy wspólnie nową muzykę, lub próbujemy czegoś odmiennego, co jest szalone, uświadamiamy sobie niespodziewanie: „Rany! Przecież Cage już wcześniej to zrobił!” – śmieje się Treuting.
Sō Percussion| We Are All Going In Different Directions – A John Cage Celebration.
Zobaczcie fragment próby.
In Rehearsal: So Percussion’s 'We Are All Going in Different Directions': A John Cage Celebration from The Fisher Center on Vimeo.
Presented as part of a weekend of Cage performances that culminated So Percussion’s fall 2014 residency at the Fisher Center, So Percussion’s Jason Treuting prepares the amplified cactus for Cage’s "Child of Tree" (1975) and Matmos’ collaboration with So Percussion, "Needles (2010)". Later, members of the Bard Percussion Studio and multidisciplinary scholar Joan Retallack rehearse 18’12”, a a simultaneous performance of Cage works "Inlets (Improvisation II)" (1977), "0'00" (4'33" No.2)" (1962), “Duet for Cymbal (1960)”, and "45’ for a speaker" (1954).
