Rimski-Korsakow, powszechnie uznany jako wspaniały orkiestrator, potrafił kreować barwne światy muzyczne z pojedynczych dźwięków, jak i ich współbrzmień, a zawarte na albumie utwory dobitnie to potwierdzają. „Obecne wykonanie pozostaje jednym z najlepszych wśród dotychczasowych, przede wszystkim dzięki wyjątkowej grze Hermanna Krebbersa, który z całą delikatnością oddaje historię księżniczki Szeherezady. Muzyczna wrażliwość towarzyszącej mu Concertgebouw Orchestra została w tym nagraniu zarejestrowana z ogromną wiernością.” – Gramophone

O kompozytorze:

„Rimski-Korsakow – co za nazwisko! Przypomina sumiaste wąsy umoczone w wódce” – pisał nowojorski „Musical Courier” w 1897 roku. Nie było to dalekie od prawdy. Mikołaj Rimski-Korsakow (1844-1908) był mężczyzną ogromnej postury, wysokim, zwalistym o długiej, zmierzwionej brodzie i takowych wąsach. Cieszył się sławą jednego z najlepszych instrumentatorów, a jego monumentalne dzieło, Zasady instrumentacji, nadal funkcjonuje jako lektura w programie studiów. Swoje życie zawodowe związał początkowo z rodzinną tradycją zawodu oficera marynarki. W trakcie swojego pierwszego rejsu spędził na morzu dwa i pół roku. Powrócił do ojczystej Rosji z niczym więcej poza jedną symfonią – pierwszą spośród kompozycji pierwszych nowoczesnych rosyjskich kompozytorów, będącą dziełem muzycznego samouka. Rimski-Korsakow pozostawał pod wpływem Milija Bałakiriewa, swoistego mentora petersburskiej grupy kompozytorskiej zwanej Potężną Gromadką, w skład której wchodził także chemik, Aleksander Borodin, dziennikarz, Cezar Cui, i Modest Musorgski, urzędnik państwowy. W 1871 roku Rimski-Korsakow został profesorem konserwatorium w Petersburgu. Jak później przyznał, było to dla niego nie lada wyzwanie. Musiał bowiem czynić nieustające wysiłki, by pozostawać choć jeden krok przed swoimi studentami. Praca dydaktyczna zahamowała w pewnym momencie twórczą kreatywność Rimskiego-Korsakowa. Inny ważny rosyjski kompozytor tamtych czasów, Piotr Czajkowski, powiedział o nim: „Rimski wydaje się, jakby próbował przezwyciężyć kryzys twórczy. Albo zwycięży i zostanie wielkim kompozytorem, albo polegnie na zawiłościach nauki kontrapunktu”. Całe szczęście Rimski-Korsakow wyszedł z tej próby zwycięsko, pisząc pod rząd trzy wielkie arcydzieła: Capriccio hiszpańskie (1887), Szecherezadę (1888) i Uwerturę wielkanocną (1888). Pod koniec życia Rimski-Korsakow zwrócił się bardziej w stronę opery, tworząc wspaniałe muzyczne światy wyrastające z magicznych kombinacji barwy i brzmienia dźwiękowego. Stąd już tylko krok do muzyki największego spośród uczniów Rimskiego-Korsakowa, Igora Strawińskiego.