Być może jest to ostatnia ważna postać w 300-letniej włoskiej tradycji. Puccini zawsze twierdził, że jego opery mogłyby być śpiewane w jakimkolwiek języku, i tak byłyby zrozumiałe. Bogata narracja, melodyka i orkiestracja czyni Pucciniego jednym z najlepszych twórców oper. Najlepsi, światowej sławy artyści wykonują najwspanialsze arie i duety z oper Pucciniego: Toski, La Bohème, Madama Butterfly, Turandot i wielu innych.

O kompozytorze:

Giacomo Puccini (1858-1920) był ostatnim cenionym kompozytorem w ponad 300-letniej tradycji opery włoskiej, zapoczątkowanej przez Claudio Monteverdiego. Bohaterowie jego dzieł są nieskomplikowani, a tempo akcji idealne, w całkowitej jedności z akcją dramatyczną. Kompozytor wyprzedził swoje czasy, używając technik później popularnych u hollywoodzkich kompozytorów – jego muzyka podkreślała efektowność i była do maksimum zsynchronizowana z rytmem sztuki teatralnej. „Kurtyna podniesiona za wcześnie lub opuszczona zbyt późno zwykle oznacza niepowodzenie opery” – zwykł mawiać. Wystarczy wybrać przypadkowe sceny z różnych jego oper i właściwie natychmiast wiadomo o co w nich chodzi. Nic dziwnego, że sam stwierdził kiedyś, że mogłyby być one śpiewane w jakimkolwiek języku, i tak byłyby zrozumiałe. W jedynej komedii Pucciniego, Gianni Schicchi, główny bohater zostaje poproszony przez rodzinę chłopaka swojej córki o pomoc w napisaniu nowego testament Buoso, który zmarł zostawiwszy wszystko klasztorowi. Gianni przebiera się za zmarłego i sprytnie dyktuje treść testamentu, zapisując wszystko sobie, poza domem, który zostawia córce – Laureccie i jej kochankowi Rinuccio. Pośród całego rwetesu znacznie wyróżnia się aria Lauretty O Mio babbino caro [1]. Tytułowa bohaterka Toski próbuje ocalić swojego kochanka Cavaradossi (śpiewającego na jej część Recondita armonia [2] ) od prefekta policji rzymskiej – Barona Scarpia. Cavaradossi zostaje pojmany i oskarżony o ukrywanie więźnia. Scarpia poddaje go okrutnym torturom w celu ujawnienia prawdy o pobycie zbiega, czemu przysłuchuje się zrozpaczona Toska. Prefekt zwodzi bohaterkę obiecując pozorowaną egzekucję na Cavaradossim i przepustkę na wyjazd do Rzymu w zamian za jej cnotę. W Vissi d’arte [3], pełna wstydu zgadza się na te warunki. Ostatnim życzeniem ukochanego Toski jest napisanie do niej listu: aria E lucevan le stelle [4]. Kiedy Toska odkrywa, że egzekucja odbyła się naprawdę, oszalała z rozpaczy rzuca się w przepaść. La Bohème (Cyganeria) jest prawdopodobnie najbardziej uwielbianą operą wszech czasów. Rodolfo, biedny poeta zakochuje się w hafciarce Mimì. Pierwsze spotkanie ilustrują: arie Rodolfa Che gelida manina [5] oraz Mimì Si, mi chiamano Mimì [6] oraz miłosny duet O soave fanciulla [7]. Ich miłość kwitnie. Spędzają wiele czasu z przyjaciółmi, łącznie z Musettem, śpiewającym niezapomnianego walca Quando me’n vò [8]. Rodolfo odkrywa, że jego ukochana umiera na gruźlicę, wie, że nie będzie mógł jej pomóc i para decyduje się na rozstanie. Kiedy wydaje się, że Rodolfo nigdy już nie zobaczy swej ukochanej, Musetta informuje go, że zostało jej niewiele czasu, a ukochana go potrzebuje. Przyjaciel Rodolfa powraca z lekiem dla Mimì gdy ona umiera w ramionach ukochanego. Manon Lescaut jest kolejną tragiczną bohaterką. Od pierwszego wejrzenia zakochuje się w niej Kawaler des Griuex. Uciekają razem, ale brat Manon, przekonuje ją, aby zostawiła des Greiux dla bogatego Geronte i została jego kochanką. Dostatek nie czyni jednak bohaterki szczęśliwej, tęskni ona bowiem za miłością Kawalera des Grieux (aria In quelle trine morbide [9]). Manon zostaje aresztowana i deportowana do Nowego Orleanu za cudzołóstwo. Kawalerowi udaje się wyjechać wraz z nią. Historia kończy się jednak tragicznie – ukochany bohaterki stojąc w jej obronie, rani w pojedynku siostrzeńca gubernatora. Chroniąc się przed więzieniem, postanawia uciec, zabierając ze sobą Manon. Ta jednak umiera z wyczerpania podczas ucieczki. Opera Madama Butterfly na początku skupia się na postaci Benjamina Franklina Pinkertona – amerykańskiego porucznika. W czasie postoju w Nagasaki, nawiązuje romans z prześliczną młodą Japonką, zwaną Cio-cio-san, po angielsku butterfly, czyli motyl. Mimo ostrzeżeń konsula Sharplessa, postanawia poślubić młodą, zakochaną w sobie dziewczynę. Dla niego jest to jednak tylko chwilowe zauroczenie, fascynacja jej młodością i niewinnością. Dziewczyna zostaje wyklęta przez swoją rodzinę, rodzi jego dziecko i trzy lata czeka na powrót ukochanego. Jej niezachwiana wiara w wierność odzwierciadla aria Un bel dì vedremo [10]. Pinkerton w końcu powraca, przy akompaniamencie wystrzałów armatnich i Una nave da guerra [11] – nie jest jednak sam, towarzyszy mu jego amerykańska żona. Nie zawierający tekstu Humming chorus [12] pojawia się przed tragicznym finałem, w którym Butterfly przebija się sztyletem, pozostawiając Pinkertona z poczuciem winy. W La Rondine (Jaskółka) Magda – kochanka bogatego businessmana Rambaldo, zakochuje się w dużo młodszym mężczyźnie – Ruggero. W Chil il bel sogno di Doretta [13] opowiada historię Doretty. Magda mieszka jakiś czas z Ruggero, ale odmawia wyjścia za niego za mąż, ponieważ boi, że zostanie on odrzucony przez własną rodzinę. Powraca do Rimbaldo. Sour Angelica (Siostra Angelica) , druga z cyklu trzech oper, pt. Il Tritico (Tryptyk), (pozostałe to: Il tabarro oraz Gianni Schicchi) opowiada historię zakonnicy, która została zmuszona do wstąpienia do klasztoru, po tym jak urodziła nieślubne dziecko. Siedem lat później z wizytą przyjeżdża do niej ciotka, która nalega na podpisanie przez nią dokumentu, w którym zrzeka się swojej części majątku. Angelica dowiaduje się od niej o śmierci swojego syna. Załamana, wypija truciznę i modli się do Matki Boskiej o przebaczenie w arii Senza mamma, o bimbo, tu sei morto! [14]. Umierając widzi jej postać wrazz zmarłym synkiem. W orientalnej operze Turandot, książe Kalaf postanawia zdobyć zimną jak lód księżniczkę – córkę cesarza Chin – tytułową Turandot. Aby tak się stało musi rozwiązać trzy zadane przez nią zagadki. Niewykonanie zadania jest równoznaczne ze śmiercią. Od tego pomysłu odwodzi go służąca – Liù w Signore ascolta [15]. Bohater prosi Liù, aby w razie jego śmierci nadal opiekowała się jego ojcem – Non piangere Liù, którego apel także ignoruje w Ah! Per l’ultima volta [17]. Kalaf rozwiązuje trzy zadane przez Turandot zagadki (In questa reggia - [18]). Co prawda unika śmierci, ale księżniczka nadal nie chce go poślubić. Kalaf zgadza się umrzeć za nią, jeśli odgadnie jego imię, co się księżniczce jednak nie udaje, o czym bohater śpiewa w słynnej arii Nessun Dorma [19] (która była hymnem Mistrzostw Świata w 1990 roku). Finalnie Kalaf zdradza ukochanej swoje imię, a jej opór topnieje wraz z pocałunkiem.