Promienne, piękne melodie, komiczne postaci, niezrównanie piękne duety, ciekawe wątki. Opera ma to wszystko, a w tej kolekcji śpiewają największe światowe gwiazdy, takie jak: Carlo Bergonzi José Carreras José van Dam Barbara Hendricks Marilyn Horne Leo Nucci Luciano Pavarotti Lucia Popp Dame Joan Sutherland Renata Tebaldi

O kompozytorze:

O utworach:

Do dnia dzisiejszego nie udało się wskazać, która opera była pierwsza, nikt jednak nie ma wątpliwości co do miejsca narodzin tego gatunku – czyli Włoch. Tam, na przełomie XVII wieku, w czasie szczytowego rozwoju renesansu w kilku centrach kulturalnych: we Florencji, Manutui, Neapolu i Rzymie zaczęto tworzyć utwory wokalne, które były wykonywane jako muzyczne dramaty. Co ciekawe, w ciągu połowy wieku niektóre cechy tego gatunku były już obecne w przedstawieniach teatralnych Claudio Monteverdiego – arie solowe i duety, wokalne recytatywy, instrumentalne preludia i intermezzi zostały połączone ze sobą, aby stworzyć dramatyczną historię.

Jak na ironię, 100 lat później, najlepsze opery włoskie były komponowane przez „zagranicznych” kompozytorów: przede wszystkim Jerzego Fryderyka Haendela i Wolfganga Amadeusza Mozarta. Premiera Don Giovanniego w Pradze w 1787 roku była sensacją. Mozart pracował gorączkowo nad produkcyjną stroną przedstawienia, kończąc uwerturę na dwie noce przed tym jak kurtyna poszła w górę. Jego małżonka serwowała mu ciepły poncz i opowiadała ciekawe historie – wszystko po to, aby nie zasnął i mógł dokończyć swoje dzieło. W czarującym Là ci darem la mano [15] lubieżny Giovanni uwodzi beztroską wieśniaczkę – Zerlinę. Trzy lata wcześniej swoją premierę w Wiedniu miała opera Le nozze di Figaro (Wesele Figara) – komiczne arcydzieło, pełne błyskotliwych intryg i pomyłek. Główny wątek kochliwej Hrabiny był aż tak bardzo zbyt dosłowny dla wiedeńskiej arystokracji, że naciskano, aby zdjąć operę zaledwie po 9 przedstawieniach. Na płycie przedstawiona jest czarująca canzonetta z III aktu Sull’aria [8], wykorzystana potem w filmie Skazani na Shawshank. Na początku XIX wieku włoska opera osiągnęła swój szczytowy poziom, dzięki rodzimym kompozytorom, między innymi bon vivantowi – Gioachino Rossiniemu. Il barbiere di Siviglia (Cyrulik sewilski) opowiada historię Hrabiego Almavivy udającego studenta i starającego się o względy Rozyny, strzeżonej przez Doktora Bartolo. W końcu, dzięki pomocy Figara, śpiewającego w oszalałym stylu Largo al factotum [3], Hrabiemu udaje się przedostać do domu ukochanej pod postacią nauczyciela muzyki.

Tytułowa bohaterka Normy Vincenzo Belliniego jest arcykapłanką. W Casta diva [16] opowiada tragedię swojej mocnej, ale nieczystej miłości do Pollio – rzymskiego prokonsula w Galii. Ostatecznie jej tajemnica wydaje się i ginie na stosie. Nie mniej wzruszający wątek jest motywem głównym opery Rigoletto Giuseppe Verdiego. Jest to historia tytułowego książęcego błazna, który desperacko usiłuje uchronić swoją córkę przed zhańbieniem przez księcia Mantui (który śpiewa o swojej męskości w La donna è mobile [5]), ale nie udaje mu się uchronić jej przed śmiercią. Podobnie jest w La Traviata (Traviata), w której Alfredo wznosi toast na cześć miłości i ujawnia swoje uczucia do kurtyzany Violetty (w Libiamo ne’lieti calici [11]). Kochankowie zostają od siebie jednak tragicznie oddzieleni,a ich ponowne spotkanie następuje dopiero na łożu śmierci bohaterki. Alfredo Catalani, znany jest głównie dzięki operze La Wally. Najsłynniejsza aria z opery Ebben? Ne andrò lontana [10] stała się światowym bestsellerem po tym jak Jean-Jacques Beineix umieścił ją w thrillerze pod tytułem Diva. Najbardziej popularnym twórcą oper pozostaje jednak Giacomo Puccini, którego najlepsze arie mają w sobie unikalny dreszczyk emocji. Un bel dì vedremo [7] z Madame Butterlfy pojawia się podczas oczekiwania głównej bohaterki na powrót ukochanego po 3-letniej rozłące, zaś O mio babbino caro [2] z Gianni Schicchi jest śpiewane przez oddaną ojcu córkę. Najbardziej znaną z nich wszystkich jest aria z Turandot, Nessun dorma [17], w której bohater Kalaf – tu w wykonaniu José Carrerasa – deklaruje swoje zwycięstwo.

Melodie z operetek skomponowanych w czasie francuskiego romantyzmu są praktycznie bezkonkurencyjne. Jednym z najwspanialszych przykładów jest Sous le dôme épais lub Duet kwiatów [1], z opery Lakmé Léo Delibesa, które zyskało popularność dzięki reklamie linii lotniczych British Airways. Jest to duet Lakmé (która później popełnia samobójstwo z miłości do brytyjskiego żołnierza) i jej służącej Malliki. Nie mniej znany jest duet Au fond du temple saint [6], z Poławiaczy Pereł Georga Bizeta – opowiadający historię miłosnego trójkąta dwóch rywali połączonych finalnie przyjaźnią (w tym nagraniu w ich role wcielają się Luciano Pavarotti i Nicolai Ghiaurov).

Innym dziełem Bizeta jest opera Carmen. Jest to historia hiszpańskiej Cyganki, dla której zabawa z uczuciami sierżanta Don José kończy się śmiercią (zostaje zamordowana przez zdradzonego kochanka). Opera jest źródłem najpiękniejszych melodii, takich jak: Havanaise – L`amour est un oiseau rebelle [13] i Pieśń Toreadora – Votre toast, je peux vous le vendre [13]. Camille Saint-Saëns był także obdarowany zdolnością komponowania chwytliwych melodii, jak chociażby Mon coeur a’ouvre à ta voix [14], z ekscytującej adaptacji biblijnej historii Samson et Dalila. Les Contes d’Hoffman (Opowieści Hoffmana), obok Orpheus in Underworld (Orfeusz w piekle) są najbardziej znaną operetką Jacquesa Offenbacha. Akcja rozpoczyna się, kiedy Lindorf przechwyca list, w którym śpiewaczka Stella zaprasza poetę Hoffmana na spotkanie. W winiarni Hoffmann opowiada historię swoich trzech miłości, po czym upija się do nieprzytomności. Lindorf korzysta z okazji i przyprowadza Stellę, w celu skompromitowania poety w jej oczach. Z tej operetki pochodzi czarująca barkarola Belle nuit, ô nuit d`amour [9]. Rusałka Antonina Dvorˇáka z 1900 roku opowiada tragiczną historię tytułowej wodnej nimfy. Rzucona na nią klątwa doprowadza do śmierci jej ukochanego. Cudowna Meˇsícˇku na nebi hlubokém [4] pojawia się w I akcie, kiedy Rusałka opowiada o tęsknocie za swoją zakazaną miłością.