Pajace
I Pagliacci
-
Muzyka:
Ruggero Leoncavallo
-
Libretto:
Ruggero Leoncavallo
-
Premiera:
1892-05-22
Opera w dwóch aktach.
Akcja rozgrywa się w kalabryjskiej wsi Montalto w 1865 roku.
Akt I
W dzień Wniebowzięcia do wsi przybywa trupa wędrownych
komediantów. Jej kierownik, Canio, zapowiada wieczorne
przedstawienie. Serce Cania dręczy troska. Jego piękną żoną Neddą
interesuje się zbyt wielu mężczyzn. Canio mówi jej o swej wielkiej
miłości i uprzedza, że gdyby kiedykolwiek była mu niewierna, czeka ją
śmierć. Canio wraz z resztą komediantów udaje się do pobliskiej
gospody; Nedda zostaje sama. Pojawia się Tonio i pragnie zdobyć jej
względy. Gdy chce ją objąć, Nedda uderza go w twarz szpicrutą. Tonio
poprzysię-ga zemstę. Okazja nadarza się niemal natychmiast, bo oto
nadbiega młody wieśniak Silvio.
Z rozmowy Silvia z Neddą wynika, że od dawna łączy ich tajemna
miłość. Planują wspólną ucieczkę. Tonio, który podsłuchał ich rozmowę,
śpieszy do gospody po Cania. Po zniknięciu Silvia, cała wściekłość
zdradzonego małżonka zwraca się przeciw Neddzie. Gdy ta wzbrania się
zdradzić imię ukochanego, Canio grozi jej nożem. Towarzysze
powstrzymują go. Przed przedstawieniem Canio przeżywa straszną
tragedię; wie, że za chwilę będzie musiał grać wesołą komedię, śmiać się
i bawić tłum, choć serce pęka mu z bólu.
Akt II
Rozpoczyna się przedstawienie. Scena przedstawia mieszkanie Neddy-
Kolombiny, oczekującej swego kochanka Arlekina, którego rolę gra
Beppo. Zamiast niego przybywa Taddeo-Tonio i w pocieszny sposób
wyjawia jej swą miłość. Zza okna słychać serenadę śpiewaną przez
Arlekina, który po chwili włazi przez okno i – ku uciesze zebranej
publiczności – wyrzuca niefortunnego konkurenta. Lecz gdy nadchodzi
mąż Kolombiny – Pajac, którego rolę gra Canio, również Arlekin ucieka.
I oto na komediowej scenie powtarza się historia minionego popołudnia,
padają niemal identyczne słowa. Zazdrosny i zrozpaczony Canio resztką
sił trzyma swe nerwy na wodzy. Jednak żądając od Kolombiny, by mu
wyjawiła imię zbiegłego kochanka, coraz bardziej traci poczucie granicy
między komedią a rzeczywistością. Widzi to Nedda. Próbuje powrócić do
lekkiego, komediowego tonu, lecz na próżno. "Pajacu, pajacu!" – mówi
z cicha do męża, pragnąc przypomnieć mu graną rolę. Te słowa
wywołują wręcz przeciwny skutek – Canio wybucha z całą tłumioną
jeszcze pasją. Przerażona Kolombina zbiega ze sceny, lecz Canio
dopada ją i przeszywa sztyletem. Znajdujący się wśród tłumu Silvio
rzuca się na ratunek, jednak i on ginie z ręki Cania, który rozpoznał w
nim kochanka żony. Canio stoi chwilę bez ruchu, po czym wypuszcza z
ręki sztylet i z rozpaczą, a zarazem ironią mówi do zamarłej z grozy
publiczności "La commedia e finita" – "Przedstawienie jest skończone!"
(Streszczenie libretta według "Przewodnika operowego" J. Kańskiego)
Zobacz także inne Opery:
-
Pajace
(I Pagliacci)
Premiera:
1892-05-22
Opera w dwóch aktach.
Akcja rozgrywa się w kalabryjskiej wsi Montalto w 1865 roku.
Akt I
W dzień Wniebowzięcia do wsi przybywa trupa wędrownych
komediantów. Jej kierownik, Canio, zapowiada wieczorne... zobacz więcej »
-
Prorok
(Le Prophète)
Premiera:
1849
Opera w pięciu aktach.
Akcja toczy się około 1530 roku, w Westfalii i Niderlandach.
Akt I
Karczmarz Jan z Lejdy chce poślubić osieroconą Bertę, która idzie z
jego matką do hrabiego Oberthala, aby... zobacz więcej »
-
Potępienie Fausta
(La Damnation de Faust)
Premiera:
1846-12-06
Legenda dramatyczna w czterech częściach.
Część I
O wschodzie słońca Faust wędruje po węgierskiej równinie, przyglądając
się śpiewom i tańcom wieśniaków. Pogodny nastrój przerywa pojawienie... zobacz więcej »
-
Muzyka:
Ruggero Leoncavallo
-
Libretto:
Ruggero Leoncavallo
- Premiera: 1892-05-22
Opera w dwóch aktach. Akcja rozgrywa się w kalabryjskiej wsi Montalto w 1865 roku. Akt I W dzień Wniebowzięcia do wsi przybywa trupa wędrownych komediantów. Jej kierownik, Canio, zapowiada wieczorne przedstawienie. Serce Cania dręczy troska. Jego piękną żoną Neddą interesuje się zbyt wielu mężczyzn. Canio mówi jej o swej wielkiej miłości i uprzedza, że gdyby kiedykolwiek była mu niewierna, czeka ją śmierć. Canio wraz z resztą komediantów udaje się do pobliskiej gospody; Nedda zostaje sama. Pojawia się Tonio i pragnie zdobyć jej względy. Gdy chce ją objąć, Nedda uderza go w twarz szpicrutą. Tonio poprzysię-ga zemstę. Okazja nadarza się niemal natychmiast, bo oto nadbiega młody wieśniak Silvio. Z rozmowy Silvia z Neddą wynika, że od dawna łączy ich tajemna miłość. Planują wspólną ucieczkę. Tonio, który podsłuchał ich rozmowę, śpieszy do gospody po Cania. Po zniknięciu Silvia, cała wściekłość zdradzonego małżonka zwraca się przeciw Neddzie. Gdy ta wzbrania się zdradzić imię ukochanego, Canio grozi jej nożem. Towarzysze powstrzymują go. Przed przedstawieniem Canio przeżywa straszną tragedię; wie, że za chwilę będzie musiał grać wesołą komedię, śmiać się i bawić tłum, choć serce pęka mu z bólu. Akt II Rozpoczyna się przedstawienie. Scena przedstawia mieszkanie Neddy- Kolombiny, oczekującej swego kochanka Arlekina, którego rolę gra Beppo. Zamiast niego przybywa Taddeo-Tonio i w pocieszny sposób wyjawia jej swą miłość. Zza okna słychać serenadę śpiewaną przez Arlekina, który po chwili włazi przez okno i – ku uciesze zebranej publiczności – wyrzuca niefortunnego konkurenta. Lecz gdy nadchodzi mąż Kolombiny – Pajac, którego rolę gra Canio, również Arlekin ucieka. I oto na komediowej scenie powtarza się historia minionego popołudnia, padają niemal identyczne słowa. Zazdrosny i zrozpaczony Canio resztką sił trzyma swe nerwy na wodzy. Jednak żądając od Kolombiny, by mu wyjawiła imię zbiegłego kochanka, coraz bardziej traci poczucie granicy między komedią a rzeczywistością. Widzi to Nedda. Próbuje powrócić do lekkiego, komediowego tonu, lecz na próżno. "Pajacu, pajacu!" – mówi z cicha do męża, pragnąc przypomnieć mu graną rolę. Te słowa wywołują wręcz przeciwny skutek – Canio wybucha z całą tłumioną jeszcze pasją. Przerażona Kolombina zbiega ze sceny, lecz Canio dopada ją i przeszywa sztyletem. Znajdujący się wśród tłumu Silvio rzuca się na ratunek, jednak i on ginie z ręki Cania, który rozpoznał w nim kochanka żony. Canio stoi chwilę bez ruchu, po czym wypuszcza z ręki sztylet i z rozpaczą, a zarazem ironią mówi do zamarłej z grozy publiczności "La commedia e finita" – "Przedstawienie jest skończone!" (Streszczenie libretta według "Przewodnika operowego" J. Kańskiego)

(I Pagliacci)
Opera w dwóch aktach. Akcja rozgrywa się w kalabryjskiej wsi Montalto w 1865 roku. Akt I W dzień Wniebowzięcia do wsi przybywa trupa wędrownych komediantów. Jej kierownik, Canio, zapowiada wieczorne... zobacz więcej »

(Le Prophète)
Opera w pięciu aktach. Akcja toczy się około 1530 roku, w Westfalii i Niderlandach. Akt I Karczmarz Jan z Lejdy chce poślubić osieroconą Bertę, która idzie z jego matką do hrabiego Oberthala, aby... zobacz więcej »

(La Damnation de Faust)
Legenda dramatyczna w czterech częściach. Część I O wschodzie słońca Faust wędruje po węgierskiej równinie, przyglądając się śpiewom i tańcom wieśniaków. Pogodny nastrój przerywa pojawienie... zobacz więcej »