virelai[wirle ; fr. ],typ średniow., gł. monodycznego (jednogłosowego) utworu wokalnego, uprawiany XIII–XV w., zwłaszcza we Francji przez › truwerów;v. powstało z › rondeau i charakteryzowało się kunsztowną formą poet. (zwykle 2-wierszowy refren, 3 zwrotki 4-wierszowe, identyczne rymy we wszystkich zwrotkach) i muz. (wiersze 1.–2. refrenu to muz. cząstka A, 3.–4. to bb i 5.–6. to A); początkowo v. było pieśnią taneczną (w twórczości G. de Machaulta zw. chanson balladée), od XIV w. obecne także w muzyce wł. jako ballata (F. Landini); oprócz v. jednogłosowych istniały v. wielogłosowe.