rokoka muzyka, okres w historii muzyki eur. (gł. 1. poł. XVIII w.), w którym dominował, zwł. we Francji i Niemczech, › styl galant, związany ściśle z estetyką i obyczajowością tamtejszego środowiska dworskiego; we Francji styl ten był kultywowany przede wszystkim przez › klawesynistów francuskich, w Niemczech — przez kompozytorów szkoły › berlińskiej; okres r. w muzyce był okresem przejściowym między barokiem a klasycyzmem; tworzona w tym czasie muzyka, gł. instrumentalna (orkiestrowa, kameralna i solowa, zwł. klawesynowa), charakteryzowała się wytwornością, melodyjnością (przewagą › homofonii nad pozostałościami barok. polifonii), obecnością elementów tanecznych (tańców dworskich), dążeniem do ukazania pogłębionego wyrazu muz., tzw. wzmożonej uczuciowości (w Niemczech zw. empfindsamer Stil ), co prowadziło nawet do swoistego sentymentalizmu; do muzyki tego okresu nawiązał m.in. P. Czajkowski w swoich Wariacjach na temat rokoko na wiolonczelę i orkiestrę (1876). Termin „rokoko” jest także niekiedy traktowany jako synonim stylu galant.