POLICHÓRALNOŚĆ

Encyklopedia muzyki RMF Classic

Początkowa litera hasła w Encyklopedii:

POLICHÓRALNOŚĆ

polichóralność, technika polichóralna, technika kompozytorska polegająca na operowaniu w kompozycji kilkoma grupami chóralnymi (zwykle 2 lub 3), rozmieszczonymi w stosunkowo odległych od siebie miejscach jednego pomieszczenia, śpiewającymi a cappella lub z zespołem instrumentalnym; technikę tę, mającą źródło w śpiewie › antyfonalnym, kultywowali na przeł. XVI i XVII w. przedstawiciele szkoły weneckiej (A. Willaert, G. Gabrieli i in.), wykorzystując architekturę Bazyliki Św. Marka w Wenecji, umożliwiającą umieszczenie w 2 przeciwległych absydach odrębnych organów i zespołów śpiewaczych; zainicjowany przez nich w muzyce rel. styl polichóralny (wielochórowy) podjęli kompozytorzy szkoły rzymskiej (O. Benevoli) i in. twórcy w okresie baroku: w Niemczech m.in. — M. Praetorius, H. Schütz, częściowo J.S. Bach, w Anglii — G.F. Händel, w Polsce — M. Zieleński.

Encyklopedia muzyki RMF Classic

Podziel się ze znajomymi:

Popularne hasła w Encyklopedii: