klarnet[wł. < łac. ],instrument muz. z grupy aerofonów stroikowych (› aerofony);drewniana, cylindryczna rura zakończona u wylotu stożkowatą czarą głosową, a w części wlotowej płasko ściętym dziobem, na którym jest umocowany pojedynczy › stroik; otwory boczne zaopatrzone w klapy ułatwiające grę; k. należy do tzw. instrumentów transponujących (› transpozycja): jego skala dźwiękowa, notowana e –a3 (c4 ), jest w brzmieniu niższa, zależnie od stroju, o cały ton (k. w stroju B) lub półtora tonu (k. w stroju A); został skonstruowany ok. 1700 przez J.C. Dennera; wszedł do orkiestry symfonicznej do grupy instrumentów dętych drewnianych; jego brzmienie i możliwości techn. zainteresowały m.in. W.A. Mozarta (Kwintet A-dur „Stadler-Quintet” na k. i kwartet smyczkowy 1789, Koncert A-dur 1791), C.M. von Webera (Kwintet klarnetowy 1815, 2 koncerty: f-moll i Es-dur — oba z 1811), K. Kurpińskiego (Koncert klarnetowy 1823), później też muzyków jazzowych; k. basowy, basklarnet, o znacznie większych rozmiarach, niższej skali, najczęściej w stroju B.