harmonika szklana,instrument muz. z grupy idiofonów pocieranych (› idiofony);podłużna drewniana skrzynka, wewnątrz której obraca się na wspólnej osi kilkadziesiąt kryształowych kloszy różnej wielkości, strojonych chromatycznie; ruch obrotowy uzyskuje się dzięki mechanizmowi pedałowemu (jak w dawnej maszynie do szycia); dotknięcie krawędzi wirującego klosza wilgotnym opuszkiem palca wprawia go w drganie. H.sz. rozpowszechniła się gł. w Niemczech i Austrii, skąd w XVIII w. została przywieziona do Polski; ok. 1762 ostateczną formę nadał jej B. Franklin; dość szybko wyszła z użycia; W.A. Mozart skomponował na h.sz. solo Adagio C-dur (KV 356), a na h.sz. z kwartetem smyczkowym Adagio i Rondo c-moll (KV 617).