gong,instrument muz. z grupy › idiofonów, pochodzenia azjat. (w Europie od średniowiecza);gruba okrągła płyta z brązu (rzadziej z mosiądzu) o nieco wypukłej powierzchni i lekko zagiętych brzegach, zawieszona pionowo na specjalnym statywie, uderzana pałką o miękkiej główce (charakter wzbudzonego dźwięku zmienia się zależnie od miejsca uderzenia); długotrwały dźwięk g. nie ma określonej wysokości; w muzyce Chin, Indii, Indonezji (› gamelan) stosuje się zestawy g. różnej wielkości; g. wszedł w skład perkusji orkiestry symfonicznej na przeł. XVIII i XIX w.; odmianą g. jest › tam-tam.