FLAMANDZKA SZKOŁA

Encyklopedia muzyki RMF Classic

Początkowa litera hasła w Encyklopedii:

FLAMANDZKA SZKOŁA

flamandzka szkoła, grupa kompozytorów pochodzących z Flandrii, działających w 2. poł. XV i w XVI w., gł.: we Włoszech, Francji, Niemczech i Hiszpanii, reprezentantów › niderlandzkich szkół, m.in.: J. Ockeghem, J. Obrecht, G. van Werbecke, Josquin des Prés, P. de la Rue, J. Mouton, A. Willaert, N. Gombert, J. Arcadelt, Clemens non Papa, T. Crécquillon, C. de Rore, Ph. de Monte, O. di Lasso. Ich twórczość stanowiła najważniejszy stylistyczny nurt w eur. muzyce renesansu. Doprowadzili do perfekcji polifonię wokalną w takich gatunkach i formach, jak › msza i › motet, stosowali linearyzm (niezależność melodyczną) głosów, technikę cantus firmus oraz › przeimitowanie. Najbujniejszy rozwój sz.f. przypadł na 1. poł. XVI w.; w 2. poł. stulecia jej aktywność osłabła na rzecz tworzących się szkół o obliczu nar. lub wyznaniowym. Reakcją skierowaną przeciwko flamandzkiemu linearyzmowi, który stał się przedmiotem krytyki nie tylko muz. (sobór trydencki 1545–63), był powstający w tym czasie styl monodyczny (› monodia). W związku ze skomplikowaną polifonią sz.f. istnieje tendencja do uznawania terminu „styl flamandzki” za synonim techn. łamigłówek muz., nie mających pokrycia w wartościach wyrazowych. Tendencja ta nie znajduje jednak żadnego uzasadnienia. Nawet najbardziej konstrukcyjnie pomyślane msze Okeghema mają wielką wartość artyst., a motety i msze Josquina des Prés i in. kompozytorów sz.f. należą do najwybitniejszych osiągnięć w historii muzyki.

Encyklopedia muzyki RMF Classic

Podziel się ze znajomymi:

Popularne hasła w Encyklopedii: