concertato[konczerta to ; wł. ],styl charakterystyczny dla muzyki w okresie baroku, polegający na współdziałaniu zespołów instrumentalnych i wokalnych;powstał na gruncie praktyki polichóralnej (› polichóralność); wiązał się z usamodzielnieniem partii instrumentalnych, których rola w XVI w. była ograniczona do zdwajania partii wokalnych; styl c. przyczynił się do rozwoju muzyki instrumentalnej i wykształcenia się form: symfonii koncertującej, › concerto grosso, koncertu solowego; jako termin pojawił się po raz pierwszy 1587 w tytule wyd. w Wenecji Concerti A. i G. Gabrielich.