35-letnią Slimani uhonorowano za powieść "Chanson Douce" o niani, która zabija dwoje swych podopiecznych. Książka ukazała się nakładem wydawnictwa Gallimard, niewątpliwego lidera Goncourtów.
"Chanson Douce" , którą czyta się jak thriller, jest błyskotliwą analizą stosunków dominacji między „państwem” i „służbą” w mieszczańskiej rodzinie, gdzie „lewicowość” i „postępowość” poglądów nie chronią przed poniżaniem i pogardą. Dzieło pokazuje, że „można być jednocześnie oprawcą i ofiarą” – pisał o „Chanson Douce” Gregoire Lemenager w tygodniku „L’OBS”. Krytycy styl Slimani porównują do stylu belgijskiego pisarza Georges'a Simenona.
Urodzona w Rabacie, w Maroku, Slimani zwróciła już uwagę krytyków swą poprzednią, pierwszą powieścią „Dans le jardin de l'ogre”. Według krytyka „Canal+” Augustina Trapenarda autorka dokonuje w niej „jakby wiwisekcji niepowstrzymanej nimfomanii”, którą ogarnięta jest bohaterka, „Madame Bovary naszych czasów”.
Media zauważają, że Nagroda Goncourtów rzadko trafia w ręce kobiet. W ciągu ostatnich 20 lat stało się to czterokrotnie.
Przyznawana od 1903 roku Nagroda Goncourtów jest najbardziej prestiżową nagrodą literacką we Francji, choć jej materialna wartość wynosi symboliczne 10 euro. Jednak renoma wyróżnienia sprawia, że zwycięzca może liczyć, iż jego książki sprzedadzą się w setkach tysięcy egzemplarzy. Jak wyliczyła redakcja francuskiego radia dla zagranicy RFI, średnia ostatnich dziesięciu Goncourtów to 350 tys. egzemplarzy. Nabywcy rzucają się na nagrodzony tytuł natychmiast po ogłoszeniu laureata, a druga faza zakupów następuje przed Świętami Bożego Narodzenia.
W ub. roku Nagrodą Goncourtów uhonorowano francuskiego pisarza, erudytę i znawcę problematyki Bliskiego Wschodu Mathiasa Enarda za wymagającą powieść "Boussole", którą AFP określała jako hymn do Orientu pełen nawiązań do tragedii rozgrywającej się w Syrii.
