Przygody Kajka i Kokosza, jowialnych słowiańskich wojów zatrudnianych przez skłonnego do histerii kasztelana Mirmiła do walki ze Zbójcerzami, to jedna z najpopularniejszych polskich serii komiksowych. Drobny Kajko jest dzielny i rozważny, podczas gdy potężnie zbudowany Kokosz to tchórzliwy żarłok, choć bardzo sympatyczny. Komiks powstawał w latach 70. i 80. XX wieku i był jedną z wizytówek czasopisma "Świat Młodych".
Na zakończenie 2017 roku. ogłoszonego przez UNESCO rokiem Ludwika Zamenhofa, ukaże się album "Skarby Mirmiła" przełożony z polskiego przez Przemysława Wierzbowskiego, prezesa Białostockiego Towarzystwa Esperantystów. W tym tomie hodowany przez wojów smok Miluś dorasta i rosną mu skrzydła. Kajko i Kokosz bezskutecznie uczą swego pupila latać, co doprowadza do porwania Milusia przez Zbójcerzy. Mieszkańcy Mirmiłowa muszą zebrać środki na ogromny okup, aby wykupić maskotkę grodu z niewoli.
Ludwik Zamenhof urodził się 15 grudnia 1859 roku w Białymstoku w rodzinie żydowskiej. W domu mówiono w jidysz, ale też po rosyjsku i po polsku. Białystok był wówczas 30-tysięcznym miastem, gdzie mieszkali Polacy, Rosjanie, Niemcy i Żydzi. Mieszały się tu kultury, języki i religie, ale dochodziło też do konfliktów. Zamenhof już jako 10-latek napisał dramat "Wieża Babel, czyli tragedia białostocka w pięciu aktach", zauważył w nim, że główną przyczyną nieporozumień i sporów między ludźmi jest bariera językowa. Idealistycznie wymyślił, że jeśli powstanie wspólny, to problemy znikną.
W wieku 13 lat Zamenhof zakończył naukę w białostockim chederze i od jesieni 1869 uczęszczał do miejscowego gimnazjum, potem studiował medycynę w Moskwie. Po zamachu na cara Aleksandra II w 1881, z powodu narastającego antysemityzmu przeniósł się do Warszawy, gdzie kontynuował studia. Został okulistą, ale wykazywał też wielki talent językowy - władał biegle m.in. polskim, rosyjskim, niemieckim, francuskim, angielskim, łaciną i greką. Jeszcze w gimnazjum Zamenhoff stworzył pierwszą wersję swojego języka – Lingwe Uniwersala, w ciągu kilku lat powstały trzy kolejne jego wersje. W roku 1885 Zamenhof ukończył projekt języka międzynarodowego znanego w dzisiejszej formie.
Osiadł w Warszawie, pracował jako okulista, jednak jego pasją pozostawały języki. 26 lipca 1887 roku wydał pierwszy podręcznik "Język międzynarodowy. Przedmowa i podręcznik kompletny". Zamenhof opublikował książkę pod pseudonimem Doktoro Esperanto, oznaczającym "mającego nadzieję doktora". Słowo to przyjęło się z czasem jako nazwa samego języka. Zamenhof zmarł 14 kwietnia 1917 roku w Warszawie.
Jeszcze za jego życia ze świata zaczęły docierać sygnały o użyteczności języka, projekt Zamenhofa zdobywać zaczął coraz większą popularność. Zaczęły powstawać pierwsze kluby esperanckie. Esperantyści szacują, że dziś na świecie jest ponad tysiąc miejsc noszących imię Zamenhofa lub nazwę esperanto. Dokładnie nie wiadomo, ilu jest samych esperantystów; najczęściej podawana jest liczba kilkuset tysięcy osób znających ten język.
Według Polskiego Stowarzyszenia Europa Demokracja Esperanto język ten jest drugim, zaraz po języku angielskim, najpopularniejszym językiem wśród internautów, a na świecie istnieją aż czterdzieści dwa uniwersytety, które umożliwiają jego naukę. Liczba ludzi płynnie posługujących się językiem esperanto to od kilkudziesięciu tysięcy do kilku milionów i ciągle rośnie.
Album "Trezoroj de Mirmilo" ukaże się nakładem wydawnictwa Egmont.
