Zdobywczyni Złotego Globu nie jest już „dumą”, ale „zdrajczynią” Chin

Burza rozpętała się po tym, jak użytkownicy platformy Weibo (chińskiego odpowiednika Twittera) zaczęli cytować jej archiwalne wypowiedzi, jakoby krytyczne wobec Państwa Środka. W 2013 roku w wywiadzie dla magazynu „Filmmaker” (kwartalnika poświęconemu kinu niezależnemu), reżyserka wyznała, że wychowywała się w „miejscu, gdzie kłamstwa są powszechne”, dlatego zbuntowała się przeciwko swojej rodzinie i ojczyźnie. Później podkreślała, że w Stanach Zjednoczonych czuje się outsiderką, nieobciążoną i nieograniczaną przez „starożytną kulturę” czy historię.

Tyle wystarczyło, by media społecznościowe w Chinach szybko wypełniły się postami kwestionującymi patriotyzm Chloé Zhao, a w rządowej gazecie „Global Times” – która kilka dni wcześniej wychwalała ją jako „dumę Chin” - zauważono, że „wygłaszała kontrowersyjne komentarze”.

Znacznie to komplikuje promowanie filmu w rodzimym kraju Zhao. „Nomadland” powinien trafić do chińskich kin 23 kwietnia, o czym tuż po ceremonii wręczenia Złotych Globów 2021 poinformowała wspierana przez chińskie władze organizacja National Alliance of Arthouse Cinemas. Jak donosi magazyn „Variety”, data premiery i informacje o filmie zostały jednak usunięte z głównych internetowych platform i aplikacji, oferujących bilety. Według „New York Timesa” film będzie wyświetlany w Chinach, ale bez rozgłosu – z powodu wzmagających się w tym kraju „nastrojów nacjonalistycznych”.

Chloé Zhao wyjechała z Chin, gdy miała 15 lat. Rodzice byli dobrze sytuowani, więc wysłali ją do londyńskiej szkoły z internatem. W wieku 18 lat wyemigrowała do Los Angeles, by spełnić swoje marzenie - poznać Stany Zjednoczone. Po skończeniu liceum studiowała nauki polityczne w Mount Holyoke College, gdzie uzyskała tytuł licencjata, a następnie produkcję filmową w New York University Tisch School of the Arts.

„Nomadland” to dopiero trzeci film fabularny tej artystki. Traktuje o ludziach, którzy w USA nie potrafią znaleźć dla siebie miejsca, zakorzenić się. Przemierzają kraj wzdłuż i w poprzek. Nie czują przynależności do konkretnego miejsca, trochę jak pionierzy z epoki Dzikiego Zachodu. Tyle że zamiast konnymi wozami, podróżują kamperami. Film powstał na podstawie książki Jessiki Bruder „Nomadland. W drodze za pracą”. (PAP Life)