kurator: Robert Domżalski
wernisaż: 13.07.2018 o 18:00
16.07-07.09.2018
pn-pt 11:00-18:00
wstęp wolny
gościnnie: Jarosław Rodycz
muzyka: Fryderyk Lutyński
partner: Tattooed Beer, Manufaktura Porcelany
Galeria Starmach
ul. Węgierska 5, Kraków
Galeria Starmach
ul. Węgierska 5, Kraków
Piotr Lutyński w swoim najnowszym projekcie Wielowymiarowość zastanawia się nad problemem nieuchwytności i niemożliwości opisania pełni naszych doświadczeń. Artysta pyta, czy możemy z całą pewnością powiedzieć, że rzeczy są lub ich nie ma, gdy jesteśmy świadomi nieskończoności wszechświata i naszych braków w wiedzy o jego funkcjonowaniu.
Sztuka Lutyńskiego zawsze była afirmacją życia, co było silnie widoczne w poprzednich wystawach artysty w Galerii Starmach, szczególnie w Narodzinach (2006). Każde kolejne przedsięwzięcie artysty sprawdza, czy pojęcie "życie" ma jakiekolwiek granice. Gdy wystawa Second Life (2009) była refleksją opartą o myśl eschatologiczną i pytała, o to, co dzieje się z nami po śmierci, to prezentowana obecnie "Wielowymiarowość" skupia się na materii, z której jesteśmy stworzeni.
Jak zmienia się nasza percepcja, gdy działamy wiedząc, że wszystkie komórki, które budują nasze ciała, stale obumierają i są zastępowane nowymi? Uzmysłowienie sobie faktu, że wszystkie atomy, które budują cały otaczający nas świat, również ulegają ustawicznej wymianie, powoduje, że zaczynamy postrzegać inaczej siebie i kosmos.
Lutyński próbuje oddać ten paradoks bytu i niebytu, sięgając po połączenie figuracji, zaczerpniętej przede wszystkim ze świata fauny, i abstrakcji. Ponadto, ważnym elementem wystawy jest łazik - robot sterowany przez artystę, który krąży po przestrzeni galeryjnej pomiędzy obrazami.
Na wzór sond kosmicznych wysyłanych do poszukiwania życia na innych planetach, łazik został wysłany na eksplorację, która także ma przynieść odkrycie życia - w wielu wymiarach.
Robert Domżalski
Zjawisko wielowymiarowości stanowi istotę tajemnicy, w jakiej my, ludzie, zatopieni w materii, stoimy wobec Wszechświata.
Istnienie i równoczesne nieistnienie w materii nie znajduje zrozumienia w wyobraźni intelektualnej współczesnego człowieka. To już nie szekspirowskie być albo nie być, a jednocześnie być i nie być.
Kolejnym trudnym do wyobrażenia pojęciem pozostaje nieskończoność. Chociaż wydaje się ona być zaskakująco bliska człowiekowi, występuje najczęściej w sferze idei jako niedostępna przestrzeń, odległy wymiar rzeczywistości. Nic bardziej mylnego. Miliardy lekkich niewidzialnych cząstek, których obecności nie wyczuwamy, przelatują przez nasze ciała, pędząc przez naszą planetę z nieskończoności w wieczność.
Stabilność naszego organizmu zależy od biliarda operacji wykonywanych w każdej sekundzie z prędkością światła. Musimy uświadomić sobie fakt, że atomy, z których jesteśmy zbudowani są w stu procentach nieśmiertelne i nie można ich w żaden sposób zabić. Uczestniczymy w cyrku, który nazywa się „nieśmiertelność”.
Sztuka, w tym wypadku, stanowi język komunikacji świata widzialnego z niewidzialnym. Staje się ona środkiem do poznania wielowymiarowości i odkryciem ukrytych sensów, interpretacją neuronowych powiązań naszego mózgu z krańcem wszechświata, elektronem i protonem naszej świadomości w oceanie zdarzeń.
Piotr Lutyński
